Vertragen en versnellen in verandertrajecten; een balanceer-act

De afgelopen periode had ik veel mooie gesprekken naar aanleiding van het interview dat ik in januari gaf over systemisch leiderschap (https://lnkd.in/eYGdPNsQ). 
Een van de dilemma’s waarover ik met jullie het meeste uitwisselde, is het doseren van verandertempo. Hoe lastig is het in de praktijk vaak, om de juiste balans te vinden tussen zaken de tijd geven die ze nodig hebben en tegelijk voldoende tempo houden om voortgang te boeken. 
 
Een bekend gezegde luidt: "Gras gaat niet harder groeien door eraan te trekken." Sommige processen hebben simpelweg tijd nodig om te rijpen. Mensen moeten wennen aan nieuwe ideeën, zich veilig voelen om oude patronen los te laten en vertrouwen ontwikkelen in de nieuwe koers. Te veel druk kan weerstand oproepen, terwijl te weinig beweging tot stilstand leidt. De dagelijkse delicate dans tussen vertragen en versnellen. 
 
Discomfort speelt hierin een sleutelrol. Want verandering zonder ongemak bestaat niet; dat ongemak daagt ons juist uit om te groeien. Het betekent dat we bewegen: uit onze oude plek op weg naar een nieuwe plek. Maar we weten nog niet hoe die nieuwe plek precies zal zijn. Wanneer we in die ‘tussentijd’ zijn, het oude hebben verlaten maar het nieuwe nog niet zo manifest is, mag er best wat ongemak zijn. En moet dat ongemak constructief blijven. Een uitdaging om dynamiek te creëren en momentum vast te houden.  
 
Door te doseren houden we het hanteerbaar. Ruimte voor vragen, tijd voor reflectie. En altijd: duidelijkheid over de richting. Met ruimte voor wat nodig is, vasthouden aan de marsroute. En dat kan behoorlijk lastig zijn, als je zelf in gedachten al stappen vooruit bent, ook voor mij!  
 
"Vergeet nooit dat teamwork begint met het opbouwen van vertrouwen. De enige manier om dat te doen is om de behoefte aan onkwetsbaarheid los te laten." [Patrick Lencioni]